[SF HyunMin] Crazy Love

ข้อมูลเบื้องต้น

                                                                                                                              

                                                                                                                             

COMING SOON...

B B

เนื้อเรื่อง

ฟิคสั้นเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการและความมโนของไรเตอร์

                ซึ่งเป็นเป็นฟิคที่ไม่มีความพิเศษใดๆทั้งสิ้น ฮ่าๆๆๆ

                ขอให้ชาวฮยอนมินชิปเปอร์จงมีความสุขกับการอ่านฟิคเรื่องนี้ ขอบพระคุณค่ะ

----------Crazy Love----------

ความรักคืออะไร...เป็นคำถามที่‘อีแทมิน’คอยถามตัวเองมาตลอด ทั้งชีวิตเขายังไม่เคยผ่านคำว่า‘ความรัก’เลยสักครั้ง เขารู้แค่ว่าตอนนี้เขามีพ่อ แม่ และเพื่อนของเขาก็มีความสุขแล้ว ชีวิตเขามีอยู่แค่นี้ เขาคิดว่าคงไม่ต้องไปหาความรักจากไหนอีกแล้วล่ะ?

            จนกระทั่งเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตอีแทมินเป็นครั้งที่ยี่สิบเอ็ด เดือนแห่งความรักที่ใครๆก็ต่างมอบของพิเศษให้คนที่ตัวเองรัก สารภาพรัก หรือไม่ก็อาจเป็นวันที่เจ็บปวดที่สุดของใครหลายๆกับการที่ความรักของเขาสิ้นสุดลงในขณะที่หลายคนมีความสุขในเดือนนี้ และเขาก็ไม่ใช่หนึ่งในผู้คนเหล่านั้น...

            วันวาเลนไทน์ก็แค่วันที่หลายคนให้ความสำคัญกับมันแล้วเรียกมันว่าวันแห่งความรัก แต่แทมินก็ถือว่ามันเป็นวันธรรมดาอยู่ดีนั่นแหละ แล้วไง? เขาบอกรักพ่อกับแม่ทุกวันอยู่แล้ว อีกอย่างเขาไม่เคยมีคนพิเศษแล้วจะรู้สึกพิเศษกับวันแบบนี้ทำไม?

            ร้านกาแฟร้านประจำที่แทมินชอบมานั่งดื่มเครื่องดื่มและอ่านหนังสืออยู่คนเดียว คู่รักมากมายมานั่งในร้านนี้ก่อนคืนวันวาเลนไทน์ที่ทั้งร้านตกแต่งด้วยโทนสีชมพู ทั้งรูปหัวใจและการ์ดที่พาสเทลของลูกค้าที่ติดเต็มผนังร้าน

            “ลาเต้ร้อนแก้วนึงครับ” แทมินสั่งเครื่องดื่มประจำก่อนที่จะเปิดหนังสืออ่าน ที่นั่งประจำของเขาอยู่มุมในสุดของร้านที่มีโต๊ะสำหรับลูกค้าสองสามโต๊ะ บางวันแทมินนั่งตรงนี้ท่ามกลางโต๊ะไม้คลาสสิกมากมายหรือในบางวันก็มีลูกค้าอีกสองสามคนที่มานั่งมุมนี้ด้วย

            สี่ทุ่มแล้วแทมินยังไม่กลับบ้านแต่ยังคงนั่งจิบเครื่องดื่มที่สั่งพร้อมกับบรรยากาศในร้านชิวๆต่อไป เพลงหวานที่ทางร้านเปิดให้เข้ากับเทศกาลทำให้รู้สึกผ่อนคลายจากการเรียนมาทั้งวัน

            ลาเต้หมดแก้ว มือเล็กปิดหนังสือลงพร้อมลุกออกจากที่นั่งแล้วไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์หน้าร้านก่อนที่จะเดินออกไป

            ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บพร้อมลมที่โชยมาอ่อนทำให้ขนลุก มือเล็กกระชับเสื้อโค้ทตัวใหญ่ให้แน่นขึ้น ตามข้างทางมีคู่เดินด้วยกัน กุมมือกัน เขาสนใจซะที่ไหนล่ะ? เจอแบบนี้จนชินสายตาแล้ว

            “คุณครับ” มือใครคนนึงจับแขนเล็กของเขาให้หันไปหาเขาขณะที่ขาเรียวกำลังก้าวเดินอยู่

            “ครับ?” เอียงคอเชิงคำถามก่อนที่มือของอีกคนจะยื่นมือถือสีขาวมาให้

            “ใช่มือถือของคุณหรือเปล่าครับ?” มือเล็กคว้านหามือถือในกระเป๋าเป้ที่สะพายมากแล้วคลำหาในกระเป๋าเสื้อแต่ก็ไม่เจอ งั้นมันคงเป็นของเขาแหละ

            “ใช่ครับ ขอบคุณมากครับ” รับมือถือจากมือหนามาซุกใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ทหลังจากนั้นก็โค้งให้เขาเป็นการขอบคุณอีกครั้ง

            หลังจากได้มือถือกลับคืนมา ขาเรียวเดินกลับบ้านต่อแต่รู้สึกเดินมาสักพักก็เหมือนมีคนตามอยู่ นี่ก็ค่ำมากแล้วด้วย คำถามในหัวเขาตอนนี้คือ เขาควรวิ่งไหม? หรือ หันไปดู?

            แทมินหยุดเดิน ตัดสินใจค่อยๆหันหน้าไปดูคนที่อยู่ข้างหลังช้าๆ แต่เหมือนเขาจะไม่หยุดเดินด้วยสิ ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่ เป็นไงเป็นกัน เขาควรหันไปดูเขาเต็มๆแล้วล่ะ

            ควับ

            “เอ่อ มีอะไรหรอครับ?” ผู้ชายร่างหนาคนที่เอามือถือมาให้ เขาเดินตามแทมินทำไมกัน?

            “คุณตามผมมา?” ใบหน้าน่ารักขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจใส่อีกคน แต่คนที่ตามมาก็ทำหน้าเชิงคำถามกลับ

            “หือ? ผมตามคุณ?” นิ้วเรียวพลางชี้ใส่ตัวเอง “เปล่านี่ ผมจะกลับบ้าน บ้านผมอยู่แถวนี้” บ้านอยู่แถวนี้ งั้นหรอ? แทมินไม่ค่อยอยากจะเชื่อเขาเท่าไหร่นักหรอก “ดูเหมือนคุณจะไม่เชื่อผมนะ” ร่างหนาพูดพร้อมคลี่ยิ้มออก ใช่ แทมินไม่เชื่อเขาหรอก ถ้าโกหกเพื่อจะเดินตามแล้วจู่ๆจี้แทมินขึ้นมาล่ะ

            “แล้วผมจะเชื่อคุณได้ยังไง?” พูดจบ มือหนาก็ล้วงหาอะไรสักอย่าง เขาหยิบกระเป๋าขึ้นมาคลี่ออกแล้วยื่นบัตรประชาชนจากกระเป๋าตังให้ร่างบางดู

            บ้านเขาอยู่แถวนี้จริงๆด้วย...แล้วทำไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน?

            ร่างหนาชวนแทมินคุยตลอดทางจากที่รู้สึกอคติกับเขาความรู้สึกอคตินั้นหายไปกลับรู้สึกว่าเขาเป็นคนมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีด้วยซ้ำ เขาทั้งคุยเก่ง คุยสนุก ไม่น่าเบื่อ แถมยิ้มเก่งอีกต่างหาก

            บ้านของพวกเขาอยู่คนละซอยกันทำให้ต้องแยกกันอยู่ตรงมุมถนน แทมินเดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าที่ไม่เหมือนทุกๆวันที่เดินกลับบ้านคนเดียว วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขามีเพื่อนร่วมทางที่กลับบ้านด้วยกัน  เขาคุยกับคนแปลกหน้าคนนั้นจนเรารู้จักชื่อกันและกัน

            ‘คิม จงฮยอน’ แทมินเริ่มอยากรู้จักเขาแล้วสิ

----------Crazy Love----------

            ครั้งแรกในชีวิตของอีแทมินที่มีคนทำให้หัวใจพองโตได้ขนาดนี้ เหมือนเป็นรักครั้งแรกที่บังเอิญสุดๆ เขาเหมือนเด็กน้อยที่ไม่รู้จักแม่กระทั่งคำว่ารัก เขาเริ่มอยากจะเรียนรู้คำว่ารักแล้วล่ะ แล้วมันควรเริ่มจากอะไรก่อนล่ะ?

            เหมือนคิมจงฮยอนจะทำให้เขาเป็นบ้า เขาแทบเรียนไม่รู้เรื่องเพราะมีหน้าบางลอยมาในสมองตลอด ความรักคือการคิดถึงหรอ?

            วันนี้เป็นวาเลนไทน์ วันสุดแสนพิเศษของใครหลายๆคนก็มาถึง แทมินรู้สึกไม่เหมือนวาเลนไทน์หลายๆปีที่ผ่านมา ตรงหน้ามีลาเต้ร้อนและช็อกโกแลตเซ็ตพิเศษของทางร้านที่เขาสั่ง

            “อ้าว แทมิน” คนที่คิดถึงทั้งวันมาปรากฏตรงหน้า ทำให้แทมินตกใจไม่น้อย จงฮยอนเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับแทมินก่อนจะยิ้มทักมายอีกรอบ ทำเอาคนตัวเล็กทำอะไรไม่ถูก “พี่นั่งด้วยคนนะ”

            “คะ...ครับ” แทมินยิ้มตอบด้วยท่าทางเคอะเขิน ตอนนี้เหมือนหัวใจของเขาเริ่มละลายเมื่อเห็นคนตรงหน้ายิ้มให้

            จงฮยอนสั่งเครื่องดื่มกับบริกรอย่างไม่ลังเล หลังจากนั้นจงฮยอนก็เริ่มชวนแทมินคุยจนแทมินรู้จักจงฮยอนมากขึ้น แม้ว่าแทมินเป็นฝ่ายอยากรู้จักจงฮยอนก็เถอะ แต่เจ้าตัวไม่กล้าถามอะไรเลย ได้แต่ตอบคำถามของจงฮยอนและฟังจงฮยอน อาจจะพูดมากแต่ก็ไม่ทำให้แทมินเบื่อกลับทำให้เขาสนุกด้วยซ้ำ ถึงแม้จะเพิ่งรู้จักกันแต่แทมินรู้สึกเริ่มสนิทกับจงฮยอนนิดนึงแล้วล่ะ

            และเริ่มรู้สึกดีกับจงฮยอนมากขึ้นด้วย...

            เวลายังคงเดินต่อไป ทั้งคู่นั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระตั้งแต่ลูกค้าในร้านแทบไม่มีจนตอนนี้ที่ว่างเต็มหมดแล้ว ถึงจะมีบางช่วงที่ต่างคนต่างเงียบแต่จงฮยอนก็สรรหาเรื่องมาชวนคุยตลอด

            ยอมรับเลยว่าแรกๆที่แทมินได้คุยกับจงฮยอนเขารู้สึกเกร็งและพูดน้อยอาจเป็นเพราะว่าจงฮยอนเป็นผู้ใหญ่กว่าและมีวุฒิภาวะมากกว่าเลยทำให้แทมินรู้สึกเกรงใจบ้าง แต่พอได้คุยไปเรื่อยแทมินก็เริ่มรู้สึกว่าจงฮยอนไม่ใช่คนเข้าถึงยาก ในบางมุมดูเป็นคนขี้เล่นซะงั้น

            แล้วตอนนี้ทั้งคู่ก็มองคนในร้านกับการสังสรรค์ของคู่รัก ใบหน้าของแทมินไม่เหมือนวาเลนไทน์ทุกปีที่ผ่านมา แทมินรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นคู่รักในร้านที่ยิ้มให้กับแล้วคุยกัน แทมินก็เริ่มอยากสัมผัสสิ่งเหล่านี้บ้างแล้วสิ

            “มานั่งรอแฟนหรอ?” อยู่จงฮยอนก็ถามแทมินในขณะที่ตาคู่สวยกำลังมองคู่รักมากมายในร้าน

            “เปล่าครับ ผมก็มาที่นี่คนเดียวทุกวัน” ละจากผู้คนในร้านแล้วหันมาคุยกับคนตรงหน้า “แล้วพี่จงฮยอนไม่ไปฉลองวาเลนไทน์กับแฟนหรอครับ?”

            “หน้าพี่เหมือนคนมีแฟนขนาดนั้นเลยหรอ?” พูดไปพลางยิ้มให้แทมิน

            “เอ่อ...ก็...”

            “พี่ยังไม่มีแฟนหรอก” พูดไปพลางยกยิ้มให้คนตรงหน้า เขาจะเห็นไหมนะว่าแก้มแทมินขึ้นสีระเรื่อ แทมินต้องก้มไปคุยไปเพื่อไม่ให้จงฮยอนเห็นหน้าของเขา แค่นี้ก็อายจะแย่อยู่แล้ว

            “เอ่อ ว่าแต่พี่มาร้านนี้บ่อยไหมครับ?” เพื่อไม่ให้สถาณการตรึงเครียดไปกว่านี้ แทมินจึงเบี่ยงประเด็นทันที ก่อนที่จะเขินไปมากกว่านี้

            “พี่ก็มาทุกวันนะ เห็นเราทุกครั้งที่มาเลยแหละ” หัวใจดวงน้อยๆของแทมินสั่นระรัวเหมือนชีพจรเต้นไม่เป็นปกติกับคำพูดและรอยยิ้มที่จงฮยอนส่งให้ การที่ชอบใครสักคนทันทำให้เราเป็นขนาดนี้เลยหรอ ทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นเริ่มไม่ใช่ตัวตนของอีแทมินแล้วละสิ เขาไปไม่เป็นจริงๆ ไม่รู้จะทำสีหน้าอย่างไง เขาควรดีใจจนออกหน้าออกตาหรือควรจะร้องไห้ออกมาด้วยความปราบปลื้มดี ถ้าทำอย่างนี้ออกไปมันจะเว่อร์เกินไปหรือเปล่า? เขาช่างอ่อนหัดเรื่องแบบนี้จริงๆ พูดว่าเป็นครั้งแรกที่แทมินรู้สึกดีต่อคนคนนึงเลยก็ว่าได้

            “ขอโทษนะครับ ทางร้านของเรามีเมนูพิเศษให้กับลูกค้าที่สั่งเซ็ตช็อกโกแลตวาเลนไทน์ครับ” แทมินทำหน้างุนงงให้บริกรก่อนที่บริกรจะวางเมนูพิเศษลง แทมินมองขนมที่บริกรวางไว้แล้วเหลือบเห็นกล่องเซ็ตช็อกโกแลตวาเลนไทน์ที่ตนสั่งพร้อมกับลาเต้ร้อน “ลาวาเลิฟครับ ทานให้อร่อยนะครับ” บริกรยิ้มให้พวกเขาแล้วเดินออกไป

            “น่าทานจัง พี่ทานนะ” จงฮยอนตักตัวเค้กลาวาพร้อมช็อกโกแลตที่ไหลเยิ้มออกมาจากข้างในตัวเค้ก จริงๆแล้วมันก็แค่เค้กลาวาทั่วไปนั่นแหละ แต่ตัวเค้กเป็นสีชมพูและปักป้ายเล็กๆบนตัวเค้กว่าHappy valentine day

            มือเล็กของแทมินถือช้อนอีกคันยื่นไปตักแล้วมาลิ้มลองเค้กช็อกโกแลตลาวา มือเล็กยื่นไปตักเค้กมาลิ้มลองอีกครั้ง และมีครั้งที่สาม สี่ ตามมา

            จงฮยอนหัวเราะน้อยๆให้คนที่นั่งทานเค้กอย่างเอร็ดอร่อยตรงหน้า แทมินชะงักจากการทานเค้กแล้วเงยหน้ามามองคนที่อายุมากกว่า

            “พี่จงฮยอนหัวเราะอะไรหรอครับ?” ใบหน้าน่ารักทำหน้างุนงงแล้วหันซ้ายหันขวา

            “ฮ่ะๆ เค้กมันอร่อยขนาดนั้นเลยหรอ?” จงฮยอนยังไม่ตอบคำถามแทมินแล้วยังถามกลับคืนพร้อมยิ้มให้คนตรงหน้า

            “อร่อยสิครับ อร่อยมากด้วย” ตอบไปพลางยิ้มให้คนถามจนตาหยี่ในปากยังเขี้ยวเค้กอยู่ตุ่ยๆ ทำเอาคนถามยกยิ้มกว้าขึ้นเพราะการกระทำคนตรงหน้า

            “ถ้าอร่อยก็ค่อยๆกินก็ได้ นี่เลอะปากหมดแล้ว กินอย่างกับเด็ก” มือหนากระดาษทิชชู่เอื้อมไปเช็ดมุมปากให้คนตรงหน้าแล้วยิ้มๆ

            ...อะไรคือความรักทำให้โลกทั้งใบหยุดหมุน? แทมินเข้าใจแล้วล่ะ ในตอนนี้เหมือนโลกทั้งใบของแทมินไม่เคลื่อนไหว ทุกอย่างมันหยุดลงกะทันหัน ไม่ใช่แค่ความรู้สึกนี้นะ แทมินรู้สึกเหมือนหัวใจเริ่มระรวนเต้นไม่เป็นจังหวะ อาการแบบนี้ไม่เคยเกิดกับแทมินเลย เป็นถึงขนาดนี้แล้วแทมินจะเรียกมันว่าอาการของคนมี‘ความรัก’ได้หรือเปล่า?

เสียงเพลงยังคงขับกล่อมคนในร้านไปเรื่อยๆ เวลาก็ยังคนไม่หยุดเดิน

อีกไม่กี่ชั่วโมงก็หมดค่ำคืนของวาเลนไทน์แล้วสินะ...

ลูกค้าบางส่วนยังคงอยู่ในร้านและบางส่วนก็กลับแล้วแต่แทมินกับจงฮยอนยังคงนั่งคุยกันอยู่ ถึงจะดูบางๆตาไปบ้างแต่ก็ดีที่ว่าบรรยากาศเริ่มสงบไม่ค่อยเสียงดังเท่าไหร่

“นี่จะห้าทุ่มแล้ว พี่ว่าเราควรกลับบ้านได้แล้วนะ” จงฮยอนวางแก้วเครื่องดื่มลงแล้วมองแทมิน

“อ่า ครับ งั้นผมกลับก่อนะครับ” มือบางคว้ากระเป๋าแล้วลุกขึ้น ขาเล็กก้าวออกไปไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดเกินเพราะมือหนาของจงฮยอนที่คว้ารั้งข้อมือเล็กเอาไว้

“รอก่อนสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ไม่รอช้า มือหนาอีกข้างก็รีบคว้ากระเป๋าของตนทันที

แต่มืออีกข้างก็ทำเนียนจับข้อมือเล็กต่อไป...

...คงเป็นคืนวาเลนไทน์ปีแรกของแทมินที่ทำให้เขาไม่รู้สึกเหมือนทุกปีที่ผ่านมา

เพิ่งรู้วันนี้ว่าการที่เราไม่ได้อยู่คนเดียวหรือไม่ได้ทำอะไรคนเดียวมันสนุกแล้วมีความสุขมากกว่า คงเป็นเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาแทมินต้องการการเติมเต็มแต่ตัวแทมินเองไม่เคยรู้ว่าตัวเองต้องการสิ่งนั้นหรือไม่? แล้ววันนี้เขาอยากจะค้นหาส่วนที่หายไปแล้วให้จงฮยอนมาเติมมันให้เต็ม

แต่คนที่เพิ่งรู้จักกันมันจะรู้สึกต่อกันเร็วไปหน่อยไหม

สำหรับแทมินเป็นอย่างนั้น ...แล้วจงฮยอนเป็นเหมือนเขาหรือเปล่า?

----------Crazy Love----------

...ไม่อยากจะเปล่าข้อมือเล็กนั้นออกเลย

จงฮยอนกลับมาในห้องที่ผนังด้านหนึ่งเต็มไปด้วยรูปนักศึกษาปีหนึ่งที่เขาแอบถ่ายไว้เมื่อสองปีที่แล้ว

เด็กคนที่เดินกลับบ้านคนเดียว

เด็กคนที่ไปร้านกาแฟคนเดียว

เด็กคนที่ไปไหนมาไหนคนเดียว

...แต่แท้จริงแล้ว เด็กคนนั้นมีผู้ชายคนนี้เดินตามตลอด

จงฮยอนแอบอยู่ข้างๆแทมินตั้งแต่ปีสี่และติดตามแทมินไปแทบทุกที่แล้วแอบถ่ายรูปแทมินมาเก็บเอาไว้

...มันอาจดูโรคจิต

แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนึงแทมินจะได้นั่งอยู่ตรงหน้าในร้านโปรดของพวกเขาทั้งสอง มันอาจจะดูน้ำเน่า แต่มันก็เกิดขึ้นกับเขาแล้วจริงๆ

เขาอยากจะให้มันเป็นแบบนี้ทุกวัน อยากจะเป็นคนที่มานั่งคุยกับแทมินที่ร้านกาแฟทุกวัน อยากจะจับมือแทมินเดินกลับบ้านด้วยกันทุกวัน...

----------Crazy Love----------

...ผ่านพ้นคืนวาเลนไทน์แล้ว

แต่ไม่ทำให้ใบหน้าน่ารักหุบยิ้มได้ จงฮยอนเป็นคนแรกที่ทำให้เขาหวั่นไหวได้ขนาดนี้ ตอนนี้แทมินได้แต่นอนคิดว่าวันพรุ่งนี้เขาจะได้เจอกับจงฮยอนอีกไหม? จะได้มานั่งคุยกันอีกไหม? จะได้เดินกลับบ้านกันจงฮยอนอีกไหม?

คนๆเดียวทำให้เขาบ้าได้ขนาดนี้เลยหรอ?

“แทมินไปก่อนนัครับแม่” ขาเล็กก้าวพ้นประตูมากึ่งเดินกึ่งเวินเหมือนเด็กน้อยยังไงยังงั้น

พ้นวาเลนไทน์ไปอีกหนึ่งวัน ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย แต่เหมือนแทมินจะรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมือนเดิม มันเหมือนโลกที่เหี่ยวเฉากลายเป็นชุ่มชื่น เหมือนดอกไม้ที่ใกล้ตายโดนหยาดฝนแล้วเบ่งบานอีกครั้ง เหมือนหัวใจที่เต้นปกติสั่นระรัวเพราะใครบางคน

“พี่จงฮยอน” เดินคิดอะไรเพลินก็เจอคนอยู่ในความคิดพอดี

“อรุณสวัสดิ์แทมิน ไปเรียนแต่เช้าเลยนะ” จงฮยอนเดินออกมาจากซอยบ้านของตนแล้วเดินมาประกบข้างแทมินอย่างเนียนๆ

“อ่า ครับ” แทมินเริ่มทำอะไรไม่ถูกได้แต่ก้มหน้ามองถนนไม่คุยกับคนข้างๆ

“เฮ้ยแทมิน! ระวัง” จู่ๆก็มีรถยนต์ออกมาจากซอย แทมินผู้ซึ่งก้มหน้ามองแต่ถนนเพราะความเขินอายจนไม่รู้ว่ามีรถสวนมาทำให้จงฮยอนต้องกระชากตัวแทมินให้ห่างออกจากรถก่อนที่จะถูกเชี่ยวเอา

ร่างเล็กของแทมินไหวไปตามแรงที่กระชากจนไปชกกับแผงอกกว้างของจงฮยอน แขนแกร่งทั้งสองข้างโอบรอบตัวคนตัวเล็กไว้ แล้วมือเล็กของแทมินทั้งสองข้างก็กำเสื้อของจงฮยอนจบยับ

ตึกตัก ตึกตัก

เหมือนเสียงอะไรสักอย่างเต้นดังและถี่มาก ต้นเสียงไม่ได้มาจากแทมิน แต่มาจากในร่างกายคนที่กอดแทมินไว้อยู่ มันคือเสียงอะไรกัน? เสียงมันดังมาจากอกเหมือนตอนที่เขาเขินจงฮยอนไม่ผิด

พลั่ก

รวบรวมสติได้แทมินก็รีบพลักจงฮยอนออกทันที ไม่ใช่ว่าไม่อยากอยู่ในอ้อมกอดนั้นหรอกนะ ขืนแช่อยู่อย่างนั้นต่อไปหน้าต้องระเบิดแน่ๆเลย แค่นี้ก็ยังร้อนอยู่แล้ว แล้วยิ่งตอยได้ยินเสียงนั้นอีก งือออออออ แทมินแทบจะแตกตู้มเป็นโกโก้ครั้นช์อยู่แล้ว

----------Crazy Love----------

Why you hypnotize me.

มีความรักมันก็ดีเหมือนกันเนอะ มันทำให้สดใสและดูมีชีวิตชีวามากกว่าที่เคยเป็น ที่ผ่านมาแทมินเห็นความรักเป็นเรื่องที่โหดร้ายมาก เพราะเจอเหตุการณ์ของความรักที่ทำให้ผู้คนเจ็บปวด เพื่อนของเขาร้องไห้เพราะความรักหลายครั้งเลยทำให้แทมินกลัวที่จะเปิดรับใครสักคนเข้ามาในหัวใจ มันอาจจะดูโลกสวย เมื่อก่อนแทมินคิดว่าอยู่แบบเดิมๆ ไม่มีใคร มีแค่ครอบครัวและเพื่อนก็ไม่เห็นจะตายก็ไม่เห็นว่าจะอยู่ไม่ได้ แต่ลองกลับมาคิดอีกแง่หนึ่งแทมินคิดว่าเขาคงปิดไว้เพื่อรอใครสักคนมาทำลายกำแพงมันหนาทึบในหัวใจแล้วพาแทมินไปเจอกับแสงสว่างและโลกที่สวยงามมากกว่า คนๆนั้นที่เข้ามาทำลายโลกอันมืดมนของแทมินก็คงเป็นเขาคนนั้น

...จงฮยอน

มันคงไม่เสียหายอะไรถ้าครั้งหนึ่งของชีวิตจะลองท้าทายกับความรักดู มันอาจจะเป็นรักครั้งแรกที่ไม่สมหวัง หรือ มันอาจจะแฮปปี้แอนดิ้ง แทมินไม่อาจรู้ได้ แต่ตอนนี้เขาคงปฏิเสษตัวเองไม่ลงจริงๆว่าเขา

หลงรักจงฮยอน

ถึงไม่ได้ยังไม่ได้คบกันก็ไม่เป็นไรแค่เพียงเท่านี้มันก็ทำให้แทมินมีความสุขแล้วล่ะ ได้เดินกลับบ้านด้วยกัน ได้นั่งดื่มกาแฟด้วยกัน ได้คิดถึงจงฮยอนทุกวัน แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับแทมินแล้ว

            ขอบคุณจงฮยอนที่ทำให้แทมินรู้จักคำว่า ...รัก

The End and Happy Valentine’s day

----------Crazy Love----------

Talk: ฮัลโหล ฮัลโหล ฮัลโหล หนึ่งโหล สองโหล กราบเรียนรีดเดอร์ที่น่ารักทุกท่านและสวัสดีฮยอนมินชิปเปอร์ทุกคน ดิฉันไรเตอร์ผู่น่ารัก(กว่ารีดเดอร์//โดนตบ)กลับมาแล้วค่ะ คิดถึงไรเตอร์กันไหมคะ? หายไปนานมากเลยเพิ่งโผล่ออกมาจากหลุม ฮ่าๆๆๆ ช่วงนี้ไรเตอร์งานเยอะการบ้านแยะงานค้างกองโตโอ้โฮตาลุกวาวเลยค่ะ(แถไปเรื่อย)แล้วช่วงนี้ไรเตอร์ใกล้สอบแล้วด้วยหนังสือยังไม่อ่านเลย แต่ยังไงไรเตอร์ก็จะมาอัพฟิคอีกสองเรื่องที่เหลือนะคะเพราะใกล้ปิดเทอมแล้ววว วะฮ่า แต่ไรเตอร์ก็ลงซัมเมอร์ด้วย ฮ่าๆๆๆ แต่จะพยายามหาเวลาว่างมาเขียนฟิคนะ รักรีดเดอร์ผู้น่ารัก(น้อยกว่าไรเตอร์ ฮ่าๆๆๆ) จุ๊ปๆ

Ps.อย่าลืมเม้นให้เค้านะจะได้มีกำลังใจแต่ฟิค

Ps2.โหวดให้ด้วยก็ดีนะคะ